We hebben een paar dagen geen internet of heel slecht internet waardoor het niet lukte om een reisverhaal en foto's te plaatsen. Nu dus een heel rijtje achter elkaar.

Vrijdag 27 maart

Tongariro National Park is één van de meest spectaculaire parken van Nieuwe Zeeland. Er zijn 3 hoge vulkanen,de natuur is heel afwisselend en ook de temperatuur kan heel erg verschillen. We zijn hier gekomen met de bedoeling om de Tongariro Crossing te doen. Dit is een dagwandeling van 19,4 km door het park waarbij je door bossen,langs riviertjes en meren, over (behoorlijk) hoge heuvels en bergen, langs (nog werkende) vulkanen en kraters en over vulkanisch landschap van gestolde lava loopt. Dit is waarvoor we al die tijd hebben "getraind".

Vanwege het feit dat het weer zomaar ineens kan omslaan hadden we gisteren bij het informatiecentrum al geïnformeerd of de tocht gelopen kan worden. Het was geen probleem, het zou juist een hele goede dag zijn. De verwachting was dat het in de ochtend 4 graden zou zijn en dan rond 12 uur ongeveer 13 graden. In de middag was er kans op bewolking en regen. Als dit laatste gebeurd zou het ineens behoorlijk koud kunnen worden. Daarom moet je goed voorbereid aan deze beginnen en dat zijn we wel.

De wekker ging al vroeg omdat we met iemand mee konden rijden en we vertrokken om 5.45 naar ons startpunt. Iedereen start bij hetzelfde punt en er zijn heel veel mensen die hem lopen. De eigenaar van de lodge waar we sliepen adviseerde ons om de route andersom te lopen omdat dit veel mooier zou zijn en je dan niet met de massa mee loopt. Dit hebben wij gedaan en inderdaad, we liepen helemaal alleen en zagen een prachtige zonsopgang met in de verte een heel groot meer, Lake Taupo.

Het was een pittige wandeling waar we het eerste stuk door bos liepen en we meteen al omhoog gingen. We hebben 4 uur lang alleen maar geklommen en kwamen (op veilige afstand) langs een vulkaan die in 2012 nog was uitgebarsten. Er kwam nog steeds rook uit. Hoe hoger we kwamen, hoe anders het landschap werd. Het werd kaler, de bomen werden struiken, de struiken veranderde in gras én het werd kouder. Na 2,5 uur waren we op een hoogte van 1450 meter (we waren gestart op 750 meter) dat is dus een hele klim. Het uitzicht daarentegen was echt geweldig! De eerste 3,5 a 4 uur kwamen wij niemand tegen en daarna kwamen langzaam aan de eerste mensen die vanaf de andere kant waren gestart. Na nog meer klimmen liepen we over zwarte rotsen en was er helemaal geen begroeiing meer. Wat we wel zagen op 1750 meter hoogte was "The Bleu Lake ", een groot blauw meer.

Vanaf dat punt zagen we ook de vulkanen en de kraters en daar moesten wij naar toe via een dal. Na het dal begon de volgende steile klim (stijgingspercentage zeker 50%) We moesten de krater op naar het uiterste puntje: The Red Crater, die op 1900 meter hoogte is. Dit ging heel moeilijk omdat we over losse stenen en zand moesten klimmen en daardoor steeds terug gleden. De mensen kwamen toen massaal vanaf de andere kant en gingen de krater naar beneden, waarbij er regelmatig iemand onderuit ging omdat het zo steil was.

Wat we onderweg zagen (na totaal 5 uur onderweg te zijn en 1150 meter te hebben gestegen) was echte spectaculair. Er waren 3 meren (Emerald Lakes) in prachtige kleuren geel,groen en blauw, ernaast een hoge rood/zwarte vulkaankrater die er uitzag alsof die net was uitgebarsten. Het uitzicht van al deze dingen bij elkaar was echt heel bijzonder. Op de top van de krater hebben na deze klim eerst maar even een broodje gegeten en even uitgerust van de klim.

Over de top moesten we weer naar beneden,nu over losse keien wat ook niet makkelijk ging omdat het hier ook nogal steil was. Daarna was het een vlak dal langs een andere vulkaan heen, dat was even makkelijk om te lopen. Het volgende stuk was alsof je door een maanlandschap liep, allemaal zwarte stukken rots en overal grote zwarte stenen. Er zijn allemaal ( echt heel veel) trappen die ze de The Devils Staircase noemen. Iedereen die vanaf de goede kant is begonnen moet via deze trappen omhoog lopen en dat valt niet mee (vandaar ook de naam) Omdat wij andersom liepen was het makkelijker om dit stuk te doen, wij gingen immers naar beneden! En dat loopt heerlijk als iedereen die je tegen komt buiten adem is van het trappen klimmen, wij hadden daar nu geen last.

Op een gegeven moment kwamen we bij een bord (dit staat op 1 uur vanaf het normale startpunt) waarop stond dat je je nog kan bedenken om verder te lopen vanwege verschillende redenen. Dat is inderdaad iets om over na te denken omdat het dan nog 7 uur lopen is (zonder pauze) Daarna hebben we het laatste stuk al dalend gelopen in een warm zonnetje, het weer was nog beter dan voorspeld. Totaal hebben we er (inclusief pauzes) 9 uur over gedaan en het was echt een geweldige tocht.

Omdat we hem andersom zijn gelopen konden we niet met de shuttlebus mee. We konden de eigenaar van de lodge bellen om ons op te halen maar we hadden geen bereik. We hebben dus een lift moeten regelen en dat was best snel voor elkaar. Een amerikaans echtpaar wilde ons wel meenemen en zo kwamen we toch nog veilig thuis.